Bilişsel Çıraklık
Bilişsel Çıraklık
Bilişsel Çıraklık, rehberli deneyimler yoluyla öğretme ve öğrenme sürecini vurgulayan bir öğretim modelidir. Model, öğrencilere zor görevlerde ilerlemeleri için gerekli olan durumsal düşünmelerini gözlemleme, uygulama ve yansıtma fırsatları sunarak bilişsel ve sosyal unsurları bütünleştirir.
Bilişsel Çıraklığın temel bileşenleri nelerdir?
Bilişsel çıraklık modeli, temel olarak modelleme, koçluk, iskele kurma, ifade etme, yansıtma ve keşfe dayanan çeşitli bileşenlerden oluşur. Örneğin, öğretmenin önce sınıfa problem çözme adımlarını gösterdiği ve ardından ders boyunca öğrencilere aynı problemleri denemeleri için koçluk yaptığı, öğrenmeleri için iskele desteği sağladığı bir programlama dili dersini ele alalım. Bu yaklaşım, öğrencilerin bilişsel becerilerde ustalaşmalarını ve böylece daha derinlemesine öğrenmelerini sağlayan bir iş akışı sağlar.
Bilişsel Çıraklık, geleneksel çıraklık modellerinden nasıl farklıdır?
Çıraklık öncelikle pratik beceriler ve fiziksel emekle ilgiliyken, Bilişsel Çıraklık bu becerilerle ilgili zihinsel süreçlerle ilgilidir. Örneğin, tipik bir marangozhanede bir çırak testere kullanmayı öğrenebilir, ancak bilişsel bir çıraklıkta, bir projede karşılaşılan sorunlara göre bir tekniği nasıl planlayacağını, sorun gidermeyi ve değiştirmeyi de öğrenir; böylece hem becerileri hem de karar vermeyi bütünleştirir.
Bilişsel Çıraklıkta yansıtma nasıl bir rol oynar?
Bilişsel Çıraklık yansıtma içerir ve bu sürecin önemli bir parçasıdır çünkü öğrencilerin deneyimleri ve anlayışları hakkında eleştirel düşünmelerini sağlar. Örneğin, bir öğrenci bir projeyi bitirdiğinde, post-mortem devam edebilir ve hangi stratejilerin daha iyi olduğunu ve gelecekte hangilerinin geliştirilebileceğini tartışabilir. Bu eylemler onlara kesinlikle daha iyi bir anlayış sağlayacak ve yaşam boyu öğrenme için çok önemli olan üstbilişsel becerileri geliştirenler de onlar olacaktır.
Bilişsel Çıraklık uygulamasına bir örnek verebilir misiniz?
Bilişsel Çıraklığı örnekleyen gerçek dünya senaryolarından biri, acemi doktorların kendilerini daha deneyimli doktorlara bağladıkları tıp eğitimidir. İlk başta klinik etkileşimlere sadece seyirci kalırlar (modelleme), daha sonra gözetim altında bir iş arkadaşının rolünü oynarlar (koçluk) ve son olarak işleri bağımsız olarak yapmaya başlarlar. Bu çalışma boyunca, (1) belirli hasta vakaları üzerinde düşünecekler ve (2) kararlarının gerekçelerini mentorlarına sunacaklar ve böylece daha derin öğrenmeyi ve kritik klinik becerilerin kazanılmasını kolaylaştıracaklardır.